Bağlamayla Felçli Kolunu Düzgünleştirdi, Çocukluk Hayalini Gerçekleştirdi

Gaziantep’te yaşayan 68 yaşındaki Birsel Dağcılar, 15 yıl önce yüksek tansiyon nedeniyle geçirdiği kısmi felç sonucu sol kolunu kullanamaz hale geldi. Uygulanan tedaviler ve doktorların yönlendirmeleriyle, fizikî rehabilitasyon amacıyla Şahinbey Belediyesi’ne bağlı Özgecan Hanımlar Yüzme Havuzu, Spor ve Kültür Merkezi’ne gitmeye başladı. Bu süreç, Dağcılar’ın hayatında önemli bir dönüm noktası oldu.

Yaklaşık 10 yıl önce, çocukluk hayali olan bağlama çalma isteğini gerçeğe dönüştürmek için bağlama kursuna kaydoldu. İlk başlarda elini tam açmakta zorlansa da, yıllarca hayalini kurduğu bu enstrümanı çalabilmek için azimle çalıştı. Zamanla, müziğe olan sevgisi ve eğitmenlerinin desteğiyle hem fizikî düzgünleşmesini hızlandırdı hem de bağlamayı çalmaya başladı. Bağlama, sırf bir müzik aleti değil, aynı zamanda onun için felçten kurtulma çabasının en güçlü aracı oldu.

“AİLEMDE MÜZİK ÇOK ÖNEMLİ, BİZİM İÇİN BİR TUTKU”

Çocukken bağlama çalmayı her zaman arzuladığını belirten Dağcılar, müzikle olan bağını şu şekilde dile getirdi:

Küçüklüğümde bağlama çalan büyüklerime hayranlıkla bakardım, ama o zamanlar müzikle uğraşmak çok zor bir şeydi. İçimde kalan bir hevesti. Yaş ilerledikçe insan bir şeylere yönelmek istiyor, ama daima başka işler çıkıyor. Bir gün tesadüfen bağlama kursu açıldığını duydum ve hemen katıldım. Başlarda birkaç kez bıraktım, lakin sonunda devam etmeye karar verdim. Eşim de bana çok destek oldu, o da ut çalıyor. Ailemde çok sayıda müzisyen var, birçok konservatuvar mezunu. Müzik bizim için bir yaşam biçimi.

Dağcılar, sağlığı elverdiği sürece müziği hayatının bir parçası olarak devam ettirmek istediğini, her işte en düzgününü yapmayı hedeflediğini vurguladı:

Bağlamayı istediğim düzeye getiremedim, çünkü geç başladım. Ama asla vazgeçmedim. Daha önce felç geçirdiğim için sıhhatimi geri kazanmak için fırsatlar arıyordum. O devirde Özgecan Yüzme Havuzu açıldı, önce spor salonuna gittim, sonra 1,5 yıl boyunca yüzdüm. Bedenimi toparladım, elimi ve kolumu güçlendirdim. O sıralarda bağlama kursu açıldığında hemen kaydoldum.

“AZMİN ELİNDEN NE KURTULUR”

Başlangıçta parmaklarını bile açmakta zorlanan Dağcılar, yıllar süren sabırlı çalışmalarının sonunda bağlama çalmaya başladı. O süreci şu sözlerle anlattı:

İlk başlarda ellerim neredeyse hiç açılmıyordu, bağlama tutmak bile imkansız üzereydi. Ama vazgeçmedim. Sabırla çalışarak, şimdi sol kolumda hiçbir sorun kalmadı. Evvelden elimle tabak bile tutamazdım, kolumla destek alırdım. Ama şimdi her şey normal. Kurslar sadece fizikî bir rehabilitasyon değil, aynı zamanda hayallerimi gerçekleştirme fırsatı oldu. Bu imkânı bana sunan herkese sonsuz teşekkür ediyorum.

Birsel Dağcılar, müzikle ve azimle yeniden hayat bulduğunu, bundan sonra da aynı kararlılıkla yeni maksatlarına ulaşmayı sürdüreceğini belirtti.