Birbirinden farklı nesillerin bir ortada olduğu iş hayatı gibi alanlarda kuşak çatışması da gözle görülür bir şekilde yaşanıyor. Eski kuşaklar için işe vaktinde gitmek, bir toplantıya vaktinde hatta mümkünse birkaç dakika önce hazır olmak değerliyken, Z kuşağı için on dakika geç kalmak, dakiklik. Lakin bu yeni “dakiklik” anlayışı, diğer jenerasyonlar tarafından kaba bir davranış olarak görülebiliyor.
Yeni bir araştırma da nesiller arasındaki bu zaman anlayışını öne çıkarıyor ve her neslin “zamanında”, “dakiklik” durumuna yaklaşımını gözler önüne seriyor.
Pek çok kişi geç kalmayı, kabalık olarak kabul eder; bekletilen bireylere karşı bir saygısızlık, hatta küçümseme işareti… Fakat Z kuşağı için durum böyle değil; onlar için on dakika geç gelmek, vaktinde gelmek ile aynı.
16 ila 26 yaşları arasındakilerin neredeyse yarısı (yüzde 46), beş ila on dakika arasında geç kalmanın tamamen kabul edilebilir olduğunu ve hatta dakik olmakla aynı olduğunu söylüyor.
Ancak araştırmaya göre yaş ilerledikçe geç kalmaya tolerans azalıyor. Y jenerasyonunun (27 ila 42 yaş arası) yaklaşık yüzde 39’u, arkadaşlarının veya meslektaşlarının on dakika geç kalmasını affediyor; bu oran X kuşağı (43 ila 58) için yüzde 26’ya ve ‘baby boomer’lar (59 ve üzeri) için yüzde 20’ye kadar düşüyor.
Aslında boomer’ların onda yedisi herhangi bir gecikme seviyesine sıfır tolerans gösterdiklerini söylerken, yüzde 69’u “geç, geç demektir” diyor. Oysa Z neslinin sadece yüzde 21’i buna katılıyor.
Genel olarak, tüm yaş kümelerinin sadece yüzde 38’i geç kalmayı kabul edilemez buluyor. Yaş ayrımı gözetmeksizin iştirakçilerin yüzde 33’ü birinin beş ila on dakika geç kalmasını kabul ediyor. Yüzde 9’u ise 11 ile 15 dakika arasında geç kalmayı kabul edilebilir buluyor.
Araştırmacılar, dakikliğin manasının kuşaklara göre farklılık gösterdiğini belirtiyor: “Daha yaşlı kişilerin vaktinde vardıklarından emin olmak için beş dakika erken gelme olasılıkları çok daha yüksekken, gençlerin vaktinde varabilmek için on dakikadan fazla geç kalmamayı hedeflediği görülüyor.”
13:13
