Kaybolurlarsa Ne Yapacaklar? Kendi Adını-Soyadını ve Anne-Babasının İsmini Ezberlesin

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Gizem: Gülay, başımıza ne geldi inanamazsın.

Gülay: Hayırdır inşallah Gizem…

Gizem: Lorin’i geçenlerde bir çocuk şenliğine götürdüm, kayboldu! Daha doğrusu ben kaybolduğunu anlamadan buldum filan, saçma sapan.

Gülay: İnanamıyorum! Daima en korktuğum şey. Ne oldu, nasıl oldu?

Gizem: Bir anlık sorunmuş gerçekten. Alan o kadar kalabalıktı ki ben olabileceğini düşündüm bunun. Bir sürü ebeveyn, bir sürü çocuk,
bir sürü farklı parkur filan var içeride. E malum, yaşı büyüdü, parkura kendi başına giriyor artık. O yüzden Lorin’e şöyle söyledim: “Girdiğin parkurdan çıktığında kapıda beni bulamazsan, önce oturduğumuz yere gel, oradada yoksak hemen vazifelilerden yardım iste. Adımı, soyadımı anons ettir, ben seni bulurum. Korkulacak bir şey yok, burası çok kalabalık, bu olası bir durum.” Oldu da. Ne ara çıktı parkurdan dışarı anlamadım, oysa devamlı onu takip ediyordum uzaktan. Ben kaybolduğunu anlamadan parkurun kapısında onu beklerken bir baktım adımı anons ediyorlar (gülüyor). Güvenli bir alanda olduğumuz için ikimiz de hiç endişe etmedik ama eğer tembihlememiş olsaydım eminim çok çok korkar, panik olurdu.

Gülay: Lorinciğim ya, yürekli ve seni anlayan bir çocuk olduğu için çok şanslısın. Gerçekten büyük geçmiş olsun.

Gizem: Sağ ol canım, geçti gitti. Şimdi ev adresimizi ezberlettim, kendi adı-soyadı, babasınınki, benim çalıştığım yer filan, kayda aldı. “Bir daha herhangi bir yerde böyle bir durum yaşarsak etrafında ilk olarak varsa bir polisten yoksa çocuklu bir kadın/anne görürsen ondan yardım iste, sakın panik olma, ben seni kesinlikle bulurum” diye tembihliyorum.
Az daha büyüse de telefon numaralarımızı ezberleyebilse…

Gülay: Biz bu durumu hiç yaşamadık ama daima diken üstünde olduğum bir bahisti. Bugün teknoloji artık daha iyi, Bilge küçükken çocuk saatleri nokta olarak yerini göstermekte başarısızdı. Ancak belli bir alanı gösteriyordu. Ona rağmen bir tane almıştık. Ayrıca tembih düzeneği iyi, her zaman işe yarıyor.

Gizem: Evet, bu sene ben de bir saat almayı düşünüyorum artık. Bizimkisi çok da büyük bir kaybolma olayı değildi, sıfır tasayla atlattık, asıl öykünün devamı endişe verici…

Gülay: Haydi canım, daha ne oldu?

Gizem: Ben Lorin’i aldıktan sonra masamıza döndük. Tam yanımızda 2,5-3 yaş civarı bir çocuk içli içli anne diye ağlayarak dolanıyordu. Yakaladım hemen, “Anneni mi arıyorsun” dedim. Nasıl ağlıyor görmen lazım, cevap veremiyor. Yaşı da küçük, tahminen biliyordur diye “Annenin ismini biliyor musun” diye sordum. “Evet” dedi. Oh çektim içimden, gerisi çok basit çünkü. “Tamam ağlama, haydi söyle bakalım neymiş ismi, ben hemen bulayım anneni” dedim, gelen cevap “Anne” oldu (gülüyor).

Gülay: Ne! Olana bak şimdi. İnanamıyorum, ne yaptınız peki?

Gizem: Dünya başıma yıkıldı Gülay. Her şey bir anda o kadar imkânsızlaştı ki, hani nereden bulayım… Sonra başka kadınlar da geldi yanımıza, onlar güvenliğe şu renk tişörtlü, şu yaşlarda bir erkek çocuk bulundu diye anons ettirmeye gittiler, biz de Lorin’le bebeyi sakinleştirmeye çalıştık. Ama
neyse ki o arada çocuğun 8-9 yaşlarında ağabeyi geldi yanımıza. O kaybetmiş meğerse kardeşini.

Gülay: Bir daha o aktifliğe gitmeyin Gizem, bu kadar stres bize fazla. Bilge büyüyeli çok oldu ama ben bir kafede ya da sahilde, parkta filan otururken etrafta minik bir birey varsa gözümü üzerinden çekemiyorum. Hâlâ tetikteyim ve hangi çocuk olursa olsun, düşer mi, ebeveyninden fazla uzaklaşır mı diye gerilime giriyorum.

Gizem: Öyle oluyor, ebeveynler ne kadar dikkat ederse etsin çocuklar bir anda düşebiliyor ya da gözden kaybolabiliyor… Ağlayarak annesini arayan bir çocukla karşılaşmak gerçekten zor bir durum. Öncelikle yaşına göre çocuğu sakinleştirmek ve güvende hissetmesini sağlamak en kıymetlisi çünkü panikle konuşamaz hale gelip bildiklerini de unutabiliyor küçük çocuklar. Sonrasında etrafta onu arayan birileri olup olmadığına bakmak, yine etraftakilere sormak ve çocuktan gerekli bilgiler alınamıyorsa hemen polisi arayıp onlar gelene kadar çocuğun yanından ayrılmamak en uygunu. Olağan umarım kimse bunların hiçbirine ihtiyaç duymaz.

‘Mutlaka yerinde kalmasını ve onu bulacağınızı söyleyin’
Psikolojik danışman Duygu Çataltaş Sıpçıkoğlu

◊ Çoğunlukla günlük yaşam içerisinde karşılaşabilecekleri durumlar konusunda çocukları pekde hazırlamayız. Oysa günlük sohbetler içerisinde yaşına uygun olarak çeşitli sorun durumları hakkında konuşmak, bu durumlarda nasıl davranacağını öğretmek çocuğun hazırlanmasını sağlayacaktır. Örneğin alışveriş merkezine girdiğinizde çocuğunuzla birbirinizden ayrı kalma durumunda ne yapacağınızı konuşun. Basit teklifler sunun. Burada en önemli nokta çocuğunuza kaybolması durumunda kesinlikle yerinde kalmasını ve gelip kendisini bulacağınızı söyleyin.

◊ Evde saklanma oyunları oynayarak dışarıda kaybolduğunda neler yapması gerektiğini deneyimlemesini sağlayın.

◊ Sizi isminizle çağırması gerektiğini öğretin. Kalabalık bir yerde birden fazla “Anne, baba” diye bağıran çocuk olabilir. Sizi isminizle çağırdığında çocuğunuzu diğer çocuklardan ayırt edebilirsiniz.

◊ Başka bir anneden yardım istemesini öğretin. Anne- babaların yaptığı en büyük hata “Yabancılarla konuşma” ikazıdır. Bunun yerine çocuklarımıza anne-babaya sormadan hiç kimseyle hiçbir yere gidilmemesi gerektiğini öğretmeliyiz.

◊ Küçük çocuklar güvenlik görevlisini tanımakta, ayırt etmekte zorlanabilirler. Bu nedenle yanında çocuğu olan bir anne, güvenlik görevlisine göre çocuğun daha kolay ulaşabileceği biridir. Okul çağındaki çocuklar ise güvenlik görevlisi ya da istişare gibi yerleri tanır ve oradan yardım isteyebilirler.

Diğer Güncel Haberler İçin Tıklayın / Bursa Haber – Bursa Gündem – Bursa Gündem Haber – Bursa Haberleri – Bursa Son Dakika

Bizi İnstagram’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi X’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHbr

Bizi Facebook’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Youtube’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Linkedin’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber