Öfkelenen Çocuğa Nasıl Yaklaşılmalı? Çocuklarda Öfkeyle Nasıl Başa Çıkılır?

Öfke, herhangi bir şey engellemeyle ortaya çıkan istenmeyen bir histir. Çocuklarda öfke nöbetleri çoğunlukla 1 ve 2 yaş aralığında sıklıkla kendini gösterir.

Öfke nöbetinde sırasında çocuk; çığlık atma, bağırma, tekme atma, inatlaşma, vurma, başını vurma, kendini yere atma gibi davranışlar gösterir.

Çocuk her ne kadar bağımsızlaşmayı arzu etse de anne ve babasına bağlıdır ve bu durumdayken fark etmesi öfke nöbeti yaşamasına sebep olur.

Öfkelenen bir çocuğa en doğru yaklaşım, çocukla birlikte öfkelenmemek yani sakinliğimizi koruyabilmektir.

Şöyle düşünün karşınızda avazı çıktığı kadar bağırarak ağlayan bir çocuğunuz var ve siz de onunla birlikte öfkeleniyor ve ona bağırmaya başlıyorsunuz. Peki bu işe yarıyor mu?

Hayır, tersine çocuk kendisi anlamayan ve kendisine öfke ile karşılık veren kişiye karşı öfke biriktirmeye başlar ve bu biriken öfke zamanla öfke patlamalarına döner.

Yapacağınız şey öfkesini yaşamasına izin vermektir. Hissine değil davranışına sınır koymaktır. Peki nasıl?

Mesela, “Oyuncaklarını toplamak istemiyorsun değil mi? Ve bundan dolayı da öfkeleniyorsun. Evet, ama dağıttığın oyuncakları toplaman gerekiyor çünkü oyuncaklarını toplamadığında yeni bir oyuncak oynamamayı da seçmiş olursun” şeklinde hem duygu ve niyetini anlamış hem de seçimi ona bırakmış oluruz.

Çocuğun yaşına ve gelişimine bakarak; pekiştireçler kullanabilir, alternatifler sunabilir ya da dikkatini farklı bir alana da çekerek hislerini regüle etmesinde çocuğa yardımcı olabiliriz.

Bu formüllerle çocuğun anlaşılmamış, engellenmiş ya da reddedilmiş gibi olumsuz hislerin önüne geçerek öfke krizlerinin önüne geçebiliriz.

Bazı çocuklar daha hudutlu, bunun nedeni ne olabilir?

Bazı çocukların daha fazla sonlu olması, anne ya da babasının da sonlu olması ile ilgilidir. Ya da çocuk geniş bir ailede yaşıyorsa o evin diğer üyelerinden birileri sonlu ise çocuk da hudutlu yapı geliştirir.

Mesela öfke anında öfkesini kontrol edemeyip kapı çarpan ya da yere kumanda fırlatan birini gören çocuk, kendi de öfkelendiğinde benzer reaksiyonları gösterir ve “Demek ki öfkelendiğimizde kapıları çarpmalıyız ve elimizde ne varsa sağa sola fırlatmalıyız” şeklinde bir düşünce geliştirir.

Bu çıkarım ile çocuk yetişkini rol model alır.