Rüya Güveleri

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

“Bir çeşit beyaz güve var,” diyor şair Mary Oliver, çok sevdiğim Güveler şiirinde. “Bilmiyorum, ne çeşit. Parıldıyor mayıs ortasında, tam da pembe terlik orkideleri çiçek açarken ormanda.”

Sonra dünyanın tahminen de hiçbir zaman kurtarılamayacağının farkına vararak, acıdan söz ediyor kaçınılmaz bir biçimde: “Durduğumda, dayanılmaz oluyordu acı.” Böyle vakitlerde, kurtarabileceğim tek şeyin kendi küçük dünyam olduğunun farkına varıyor ve kendimi küçücük hissediyorum ben de.

Düşünüyorum da, tıpkı Mary Oliver gibi, tam da bu yüzden hiç durmuyorum tahminen de. Durup dinlendiğimde düşmeye başlıyorum. Kendimi bütün dünyanın yükünü omuzlarında taşıyan Atlas gibi hissediyorum. Haberleri okumak giderek daha fazla acı verdiği için kaçmak, başka diyarlara gitmek istiyorum.

Bu şiir benim için bir sığınak oldu zaman içinde. Onu Türkçeye çevirebilmek için uzun saatler harcadım. Ormanda süzülen beyaz güvelerden söz ettiği kısma geldiğimde ise gözlerim yaşlarla doldu her seferinde.

“Gölgelere girip çıkarak,” diye not aldım defterime, “ne kadar yaşayabiliyorlar sanki?” Okuduğum her kötü haberle birlikte, ben de gölgelere girip çıktığımı hissediyorum şimdilerde. Bu şiirin beni neden bu kadar etkilediğini ise bir türlü anlayamıyorum. Ya da neden onu çevirmek zorunda hissettiğimi… Tahminen de sadece onu sizinle paylaşmak içindi.

Ya da tahminen de onlardan birini gördüğüm içindi. Yıllar önce, sonbaharın en güzel günlerinden birinde, bir This Is The Kit albümü açıp kanepeye kıvrıldığımda görmüştüm onu. Pencereye konmuş, kanatlarını açıp kapamış ve bana ilgiyle bakmıştı. Benim için sihirli ve mutlu bir andı. Ya da tahminen de sadece bir hayaldi.

Neden rüya olmasın? Ne de olsa defalarca deneyimlediğim bir şey bu. This Is The Kit dinlerken uyuyakaldığımda böyle tuhaf düşler görüyorum daima. Kate Stables’ın güve kanatları kadar yumuşak vokali beni buralardan alıp uzaklara götürüyor.

YEŞİL KANATLI, BÜYÜLÜ, KOCAMAN LUNA GÜVELERİ…

Ben de bir güveye dönüşüyorum böyle vakitlerde, başka dünyalara uçuyorum. Stables’ı dinlemek bana çok kırılgan ama bir o kadar da güç veren bir deneyim gibi geliyor. Özellikle de Bashed Out albümünü ve nefis kapağını çok seviyorum.

Stables’ın kendisi ise bana beyaz güveleri değil, Amerikan ay güvelerini hatırlatıyor. Hani ay ışığını yanında taşıdığı ve karanlık patikalara serperek insanların yolunu aydınlattığı söylenen o yeşil kanatlı, büyülü, kocaman luna güvelerini… Çünkü onu dinlemek, bana gökyüzünün ışığını taşıyor.

Luna güvelerini düşünmek bile beni iyi hissettiriyor çünkü onların dönüşümün sembolü olduğunu iyi biliyorum. Hem toplumsal hem de ferdi bir dönüşümün mümkün olduğuna inanmaya başlıyorum yeniden. Epey berbatlığa karşın anlamlı ve güzel bir yaşam sürmenin mümkün olabildiğine.

Onları düşündüğümde, yeni başlangıçların ve yaşam döngülerinin büyüleyiciliği aklıma geliyor. Sadece bir hafta yaşıyorlar, tek emellerinin üremek olduğu söyleniyor, hatta hiç yemek yemedikleri için ağızları bile yok. Ama bana öyle geliyor ki, yemek yememeleri beslenmedikleri anlamına gelmiyor.

Bence luna güveleri, ay ışığından ve folk müziklerinden besleniyor. Tıpkı bazen benim yaptığım gibi. Onları düşünürken bir karar alıyorum: Kendi kendime, günün birinde içlerinden bir tanesi yeniden düşüme girecek olursa, karanlıkta bana kılavuzluk etsin diye onu yanıma alacağımı ve daima cebimde taşıyacağımı söylüyorum.

Güneşli bir sonbahar akşamüzeri, yine bir This Is The Kit albümüyle kanepeye gömülüyorum şimdi. Bu kez çok yakın zamanda yayımladıkları Live at The Minack Theatre isimli konser kaydını dinliyorum.

Bu benim için ilk dinleyişte aşk oluyor. Dünyada olup biten her şeye hassas, ayakları yere basan, bir o kadar da hayalperest bir müzik bu. Orada olmak, müziklere eşlik eden topluluğun bir parçası olmak istiyorum. Derken kendimi tamamen müziğe bırakıyorum ve onun beni alıp uzak kuzey ormanlarına götürmesine izin veriyorum.

“Bazen,” diye bitiyor Mary Oliver’ın ‘Güveler’ şiiri, “geceleri kayarak terlik orkidelerinin yapraklarından içeri, şafak sökene dek hareketsiz yatıyorlar orada… O bal dolu karanlık odalarda.”

Peki ya Kate Stables’ın bal rengi folk müziklerine ne demeli? Biliyorum, hiçbir zaman dünyayı kurtaramazlar ama yine de kendi küçük dünyamızın kahramanları olmamıza yardım edebilirler tahminen.

Diğer Güncel Haberler İçin Tıklayın / Bursa Haber – Bursa Gündem – Bursa Gündem Haber – Bursa Haberleri – Bursa Son Dakika 

Bizi İnstagram’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi X’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHbr

Bizi Facebook’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Youtube’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Linkedin’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber