1960’larda bir grup kız çocuğu, bir salgın başlattı.
Tanzanya’daki salgının başlangıcında, hepsi Kashasha köyündeki bir yatılı okulda öğrenci olan üç kız, “kahkaha salgını” başlattı.
31 Ocak 1962’de bir grup öğrenci kahkahalarla gülmeye başladı. Haftalarca durdurulamayan şekilde gülmeye devam eden çocuklar, kendilerini güçten düşüren kahkahalarla boğuştu.
Kahkahalar okuldaki diğer öğrencilere yayıldıkça daha da berbatlaştı. Yaşları 12 ila 18 arasındaki 159 öğrenciden 95’i kahkahayla “enfekte” oldu.
Kısa süre sonra, okul personelinin başa çıkamayacağı kadar kişi enfekte oldu ve okul kapandı. Çocuklarını almaya gelen veliler de enfekte olarak gülmeye başladı.
Öğretmenler enfekte olmasa da aileler salgından etkilendi ve okuldan ayrıldıktan sonra kahkahaların şiddetinin arttığı bildirildi.
Raporlar, toplamda yayılarak binlerce kişinin etkilendiğini ortaya koydu. Bulaşıcı sevincin 6 ay ila 18 ay arasında sürdüğü belirlendi.
Yaşam kaybı olmasa da 20 saniyeden uzun süre daima gülmek, nefes almada zorluk, döküntü ve şişkinlik nedeniyle bayılma ve solunum sorunları gibi önemli yan tesirlere yol açabiliyor.
Enfekte olan kişilerin kahkaha atarken ayrıca birden fazla zaman ağladığı ve çığlık attığı da görüldü.
Bir süre sonra salgın dursa da, gülme krizinin kesin sebebi hiçbir zaman belirlenemedi.
Psödobulber etki, insanların uygunsuz vakitlerde güldüğü veya ağladığı nörolojik bir durumdur; epilepsisi olan bazı bireylerde ise Tanzanaya’da görüldüğü gibi jelastik nöbetler olarak bilinen, kontrol edilemeyen kıkırdama nöbetleri görülüyor.
1962 salgınında daha mümkün nedenin dert olduğu öne sürüldü.
Uzmanlar, “Haftalar önce Tanzanya, Britanya’dan bağımsızlığını kazanmıştı. Bu, yetişkinler ve çocuklar için belirsizlik vaktine yol açtı. Ülke ayrıca yakın zamanda yeni bir okul sistemi getirmişti ve bu da öğrenciler üzerinde iyi performans göstermeleri için aşırı baskıya neden oldu. Gülmek gerilimi ve tasayı hafifletmeye yardımcı olabilirken, aynı zamanda bir semptom da olabiliyor” açıklamasında bulundu.
Onlarca yıl sonra hadiseyi yeniden değerlendiren Dr. Christian F Hempelmann, olayı şöyle anlattı: “Gülmek birçok semptomdan biriydi. Bu insanlar, acıdan bayılmaya, solunum sorunlarına kadar dertle ilgili semptomlar gösteriyorlardı ve bazen döküntüler de yaşıyordu. Ağlama nöbetleri olduğu gibi gülme nöbetleri de oluyordu. Buna kitlesel histeri denir. Bu, makul bir çevresel uyaranla bağlantılı olmayan belli bir davranışın bir grup beşerde gözlemlenmesidir. Makul bir neden yoktur. Şimdi buna kitlesel psikojenik hastalık (MPI) diyoruz. Psikojeniktir, yani semptomları gösteren insanların zihnindedir. Gıda zehirlenmesi veya toksin gibi etraftaki bir ögeden kaynaklanmaz. Bu da ne yazık ki dünyanın herhangi bir yerinde benzer bir salgının tekrar yaşanabileceği anlamına geliyor.”
17:11
