Yol Arkadaşım Bobby Mcgee

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Uzun yıllar önce Bakırköy’de küçük bir stüdyoda ilk dövmemi yaptırırken fonda Janis Joplin çaldığını hiç sanmıyorum ama ben olayları kendi biçimimde hatırlamayı sevdiğimden, bu sahneyi de başımda yeni baştan kurgulamayı tercih ediyorum:

On dokuz yaşındayım, bileğime Janis’in dövmesinden yaptırıyorum ve stüdyoda bangır bangır ‘Me and Bobby McGee’ çalıyor. Kendimi gerçek bir hobo gibi hissediyorum. Yola çıkmaya, otostopla dünyayı dolaşmaya hazırım. Canım acıyor ama coşkuyla müziğin sözlerine eşlik etmekten de geri kalmıyorum. Olağan, Janis’in gelmiş geçmiş en iyi şarkıcı olduğunu düşünüyorum.

Şimdi, ortadan neredeyse yirmi beş yıl geçtikten sonra, yakın zamanda çok değerli müzisyen ve aktör Kris Kristtfferson’ı kaybetmemizin derin ıstırabıyla, yeniden ziyaret ediyorum bu tuhaf anıyı ve bu olağanüstü şarkıyı. Geçmişin yolculuk ve özgürlük hayallerine merhaba diyorum bir kez daha.

Şarkının hikayesi de çok tatlı aslında. Kris Kristtfferson onu hiç tanışmadığı genç bir stüdyo sekreteri hanımefendi için yazıyor. Hanımefendinin ismini (Barbara “Bobbie” McKee) yanlış anladığı için de müziğin adı ‘Me and Bobby McGee’ olarak kalıyor. Doğal, bu, sekreter hanımın onu radyoda her duyuşunda sevinçten çıldırmasına engel olamıyor.

Bütün iyi yol müzikleri gibi bu müzik da iki sevgilinin çılgın maceralarını anlatıyor. Kendini “kot pantolonu kadar solgun hisseden” anlatıcı ve Bobby kamyonların, tırların gerisinde otostopla Amerika’nın güneyini dolaşıyor, cıvıl cıvıl New Orleans’ı ve ışıl ışıl Kaliforniya’yı ziyaret ediyorlar.

Kırmızı bandanalı anlatıcı, hoşlar hoşu Bobby’ye çok kötü tutulmuş durumda. Yağmur yağarken Bobby gitarını eline alıp blues söylemeye başladığında dünya daha iyi bir yer oluyor onun için. Ve tahminen de hepimiz için… Çünkü yağmurda blues dinlemek bütün yaraları sarmaya kâfi, öyle değil mi?

‘BLUES SÖYLERKEN İYİ HİSSETMEK KOLAYDI’

Hatırlıyorum da, bu şarkıyı çok dinlediğim ilkgençlik yıllarımda ben de yolların konutum olmasını istiyordum. Yolların konutum olmasını ve nedense, kendimi kot pantolonum kadar solgun hissetmeyi. “Bobby blues söylerken iyi hissetmek kolaydı,” diyordu müzik. “Ve iyi hissetmek benim ve Bobby McGee için kafiydi.” İşte, bunun hayalini kuruyordum ben de.

Yola çıkmıştım aslında. Ama sadece bir sefercik. Ben on yedi yaşındayken Radiohead Selanik’e konser vermeye geldiğinde trene atlayıp gitmiştim oraya. Hayatımın en anlamlı olaylarından biriydi o zaman için. Sihir gibi bir şeydi galiba.

Sonrasında yol arkadaşım Yakup ve ben bütün ülkeyi bir uçtan bir uca otostopla dolaşmıştık. Tırların ardında uyurken çok huzurlu ve güvende hissetmiştim kendimi. Ama bu kadarı bana yetmemişti.

KRIS KRISTTFFERSON’IN ÖZGÜRLÜK TANIMI

“Özgürlük, insanın kaybedecek hiçbir şeyinin kalmamasıdır,” diyordu Janis ve ben ne yaparsam yapayım, bir türlü kendimi özgür hissedemiyordum güya. Şimdi bile, ortadan bu denli yıl geçtikten sonra, hiç gerçekten özgür oldum mu, bilmiyorum.

Öte yandan, Kris Kristtfferson’ın özgürlük tanımı artık benim için geçerli olmayabilir. Ben artık özgürlüğün insanın kendisi olabilmesiyle ilgili olabileceğini düşünüyorum sanırım. Macera ve heyecan duygusu üzerinden değil, kendi vücudunda rahat olabilmesi üzerinden tanımlıyorum onu. Tırlarda uyumakla değil, içsel seyahatler aracılığıyla bulunabilecek bir şey olarak.

Yine de o hissi çok özlüyorum. Yunanistan’ın küçük köylerinde konuk edilen hippi çocuklar olmayı… Ve alışılmış, yol arkadaşımla bağıra çağıra söylediğimiz müzikleri. ‘Me and Bobby McGee’yi ve bütün diğer sihirli müzikleri.

Kris Kristtfferson şimdi Janis’e kavuşmuş mudur, bilmiyorum. Ama onun Bobby hakkında müzik söylerken hayatı boyunca Janis’i düşündüğünü çok iyi biliyorum. Janis Joplin 1970 sonbaharında, vefatından sadece birkaç gün önce stüdyoda bu şarkıyı kaydederken Kristtfferson çok uzaklardaydı. Hatta onun şarkıyı söylediğinden haberi bile olmamıştı.

Sonraları memlekete dönüp de Janis’in kaydını dinlediğinde gözyaşlarına boğuldu ve söylediğine göre, bu şarkıyı ne zaman söylese, Janis’i düşünerek acı çekti. Tıpkı müzikteki anlatıcının, onu yolun ortasında terk eden Bobby’yi düşünürken acı çekmesi gibi.

Evet, sekreter Barbara değil ama müzikteki Bobby, bir hobo olmaktan yorulup da kendine bir yuva kurmaya karar vererek anlatıcıyı terk ettiğinde, bütün yarınları geçmişin tek bir günüyle değiştirmek istemişti bizimki. ‘Me and Bobby McGee’ bir yol müziğiydi, elbette. Ama bu, geçmişe yapılan bir seyahatin müziğiydi aslında. Geçmişe duyulan hasretin.

Bense yirmi beş yıl sonra, yine bir sonbahar günü, bileğimdeki dövmeye bakıyorum şimdi. Janis’in dövmesinin etrafı yıllar içinde apayrı motiflerle dolmuş, dövmem farklı bir hale bürünmüş. Ama özgünü yine de oralarda bir yerlerde ve daima benimle. Tıpkı geçmişin daima benimle olacağı gibi; ben istesem de istemesem de.

Sonuç olarak, bir hobo olmadım. Bir zamanlar otostopla Yunanistan’ı dolaşmış bir yazar oldum sadece. Düşünüyorum da, kot pantolonum kadar solgun da olmadım hiç ama bu da iyi bir şey herhalde. Yani, gereğince iyi… Ve bu, benim ve Bobby McGee için yeterli.

Diğer Güncel Haberler İçin Tıklayın / Bursa Haber – Bursa Gündem – Bursa Gündem Haber – Bursa Haberleri – Bursa Son Dakika 

Bizi İnstagram’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi X’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHbr

Bizi Facebook’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Youtube’da Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber

Bizi Linkedin’de Takip Edebilirsiniz / @BursaGündemHaber